Kategoria: Cytaty

Opublikowane w

Muszę się nauczyć zestarzeć…

Wiliam Wharton – Tato, tłumaczenie Piotr Kaczkowski, fragment audycji ze starej Trójki wyemitowanej 31 października 2008 roku.

„Może powinien zacząć się uczyć jak się zestarzeć? Muszę przygotować się na to, że będę słaby, że będę odczuwać ból, że umysł już nie będzie tak pracować, że zacznę zapominać, nie zauważać wszystkiego, że stanę się trudny i nietolerancyjny, że zacznie mnie od innych odgradzać ta powoli wyrastająca ściana. I będę musiał zaakceptować wygasającą miłość moich dzieci aż w końcu stanie się ona w najlepszym wypadku tolerancją.

Muszę przygotować się na śmierć moich wieloletnich przyjaciół, krewnych, z częstotliwością rosnącą z upływem czasu. I tym, że będę dzielić życie z tymi, którzy nie umrą a staną się nudni i nieciekawi. I to wszystko będzie dotyczyć również mnie. Stanę się nudny dla innych, męczący w rozmowie, będę się powtarzać, pojmować wolniej, źle rozumieć częściej i nie będę tego zupełnie zauważać.

Każdego ranka będę się budzić starszy i będę myśleć, że to świat się zmienił i że zmienia się coraz szybciej, staje się mniej pociągający, mniej radosny i coraz trudniejszy do zaakceptowania. Rzeczy łatwe okażą się trudne, a trudne staną się niemożliwe…Wiem, że alternatywą zestarzenia się jest umrzeć młodo, ale nie czuję bym był na to gotów, więc muszę nauczyć się jak się zestarzeć, zanim będzie za późno, bym się nauczył. „

Wszystkiego najlepszego w życiu, aż do samego jego końca…

Opublikowane w

Radek w starym, dobrym stylu.

“Po wielu latach łapiesz się tylko patrząc na kalendarz, że o, dzisiaj jest piąta rocznica kiedy się poznaliśmy albo dzisiaj jest czwarta rocznica kiedy widzieliśmy się po raz ostatni, albo dzisiaj jest ten dzień kiedy eony temu powiedziała ci z płaczem, że cię kocha na dworcu Warszawa Centralna i to było trochę jak scena z filmu francuskiej nowej fali.

Nieodwzajemnione i porzucone uczucia nie są wieczne i wspomnienia tez nie są wieczne, więc z latami można zapomnieć już nawet tembr głosu i pojedyncze zdarzenia, pogubić się w lokalizacji pieprzyków. Gdzieś na dysku są zdjęcia, w szufladzie jest ostatnia gumka do włosów a w kartonie między książkami jakieś bilety kolejowe w miejsca, do których obiecaliście sobie wrócić.

Imię też już wypowiadasz inaczej, brzmi obco i jakbyście się teraz spotkali, raczej nie byłoby już albo jeszcze o czym rozmawiać. Choćby dlatego, że potem stopniowo, ale konsekwentnie spadałeś w dół i wytraciłeś z siebie resztki osobowości i dobrych cech zastępując je wynikającymi z instynktu samozachowawczego biernymi, przynoszącymi ukojenie rozrywkami. Poruszające się obrazy na ekranie, dźwięki w słuchawkach – emocje i uczucia innych ludzi, których sam już nie doświadczysz, ale nie musisz o tym myśleć dopóki trwa utwór, dopóki trwa odcinek, dopóki trwa rozdział.

Któregoś ranka obudzisz się i zapomnisz jej rzęsy, któregoś dnia zapomnisz jej wargi, może któregoś dnia zapomnisz jej rysy twarzy. Jest niedziela, prawie pełnia księżyca. Nigdy nie przestanie się pojawiać a ty nigdy nie zapomnisz dwóch rzeczy: momentu, w którym ją pokochałeś i momentu, w którym zrozumiałeś, że ona ciebie też.

Nikt nie wie ile pełni księżyca jeszcze przed tobą. Prawdopodobnie niezbyt wiele, ale choćby dlatego warto było się urodzić i dotrzeć w to dziwne i obce miejsce, gdzie z okna było widać wieżowce, a ty patrzyłeś tylko na nią i jak zawija ciasto do pizzy w ozdobne spiralki i wiedziałeś, że można kogoś kochać jak w książkach i jak w filmach i że nawet tobie się to właśnie zdarzyło, więc bądź wdzięczny.

Ale nie byłeś dość wdzięczny i teraz jesteś tutaj, piszesz o tym, co zdarzyło się w poprzednim wcieleniu, chociaż to żadna rocznica, nawet nie pełnia księżyca. Nie będzie wiele okazji zanim zapomnisz i zanim znikniesz, a Erytrea obchodzi dzisiaj Dzień Męcznników, także można się podpiąć, chociaż to wszystko twoja wina, mój zasrany Werterze z powiatowego miasta.”

Radek Kolago

Opublikowane w

Z magazynu wspomnień z rzewnym uśmiechem.

“Jeśli chodzi o mnie, to brakuje ci jedynie mnie, jako kolejnego trupa w twojej szafie. Kolejnego trupa przykrytego damskimi majtkami i rajstopami, który trafi na wierzchołek twojej jebanej góry lodowej. Śmierdzisz całą stertą cholernych trupów!
Chwytasz niewinność w swoje czyste, silne dłonie i tniesz ją finezyjnie w bestialski sposób na najmniejsze kawałki! A potrafisz dużo. Bardzo dużo. Bawisz się ofiarą, aż ta się wykrwawi, spojrzy ci z miłością w oczy i zdechnie. Jesteś śmiercią!”

Adam DeLoewe

A teraz ode mnie, jeśli autor pozwoli…

Jedyne co cię wqrwia na maksa to fakt, że nie leżę w zbiorowej mogile z resztą trupów tylko wstałem, otrzepałem się i żyję. Żyję pełnią życia i wiem, że to jedyna rzecz, która powoduje, że wciąż dybasz na mnie ze strzykawką trucizny, która krąży w tobie zamiast krwi. Czuję żal i wstyd. Żal tych wszystkich biednych chłopców i mężczyzn udupionych bez cna w tobie, którzy latami żyją łudząc się, że może jeszcze raz, lub dwa będzie dane im poczuć ten smak modliszki wlewającej cudowny nektar żądłem pożadania w żyjące serce faceta, tylko po to by znieczulić właściwy jad idący zaraz za nim i paraliżujący życie. Wstyd za to, że można tak nisko upaść jako człowiek – nie kobieta, tylko człowiek. Zbyt wiele takich jak ty przeszło tędy, abym się nie udopornił. Czasem tylko jeszcze mam ochotę pójść do nich wszystkich i wezwać ich jak trupy bez życia do powstania z grobów, które siejesz po całej ziemi. Wstańcie i spójrzcie w słońce! Mam szczepionkę na modliszki i chcę się nią z Wami podzielić! Powstań o chłopaku z Holandii, powstań muzyku rockowy, powstań prawniku, dziennikarzu i TY biedny piewco turniejów rycerskich! Obudźcie sie, zrzućcie jarzmo i kochajcie świat, bo wasz ból jest moim bólem. No a teraz jedziemy polatać Ferrari

PS: Na dziś dodam jeszcze o Ty sprzedawco telefonów komórkowych, alkoholiku ze szczytów uniesień no i w końcu Hindusie, który jeszcze nie wie, że dotknął uścisku śmierci. 🙂

Opublikowane w

Dekonwersja.

“Dekonwersja człowieka z zaprogramowanej rzeczywistości może wywołać u niego depresję, ale to tylko kolejny przykład na szkodliwość programowania. Narkoman po odcięciu go od heroiny też zaczyna zjadać tynk ze ścian, może nawet popełnić samobójstwo. To znaczy, że należy zostawić go w kajdanach uzależnienia, ponieważ:

  • daje mu ono szczęści?
  • jego porzucenie jest niebezpieczne?

Nie wydaje mi się.”

Nobody18

“If you could see what I have seen
Would you believe?”

Rafał Skonecki