Rafał Skonecki

Niekoniecznie w Rio 😉

Starszy sierżant Schulz posadził majestatyczną sylwetkę Dorniera 24 na lekko pofalowanej powierzchni jeziora Resko Przymorskie. Był 5 marca 1945 roku, godzina 14:00. Od kilku dni jako pilot jednego z najpiękniejszych wodnosamolotów jakie kiedykolwiek powstały, brał udział w ewakuacji ludzi uciekających przed ofensywą armii czerwonej. W okolicy bazy Kamp (Rogowo / Mrzeżyno) tłoczyła się masa ludzi ewakuowanych z Kołobrzegu, w tym setki dzieci, które zostały wywiezione z różnych regionów bombardowanych Niemiec na Pomorze Zachodnie. Zgrabna sylwetka trzysilnikowej maszyny szybko dobiła do drewnianego pomostu, radiotelegrafista sierżant Bexte wraz z mechanikiem Friedrichem Traub i obserwatorem Ernestem Schutt-e wyskoczyli na pływaki łodzi latającej, aby przyspieszyć cumowanie. Bezruch w warunkach, gdy co chwila na niebie pojawiały się radzieckie myśliwce prażące z broni pokładowej do uciekających ludzi był bardzo niebezpieczny. Podrzucono trap i rozpoczął się paniczny boarding. Schulz nie myślał zbyt wiele, starał się odgonić czarne myśli koncentrując się na zadaniu… Czytaj dalej „Dzieci z Kamp.”

Czyli te qualie, gdy czujesz spokój wewnętrzny i nawet pewną radość życia, kiedy słońce zabawnie tańczy za pobliskim wzgórzem rozświetlając niebo czerwoną poświatą i w tej właśnie chwili ślizgasz się na lodzie boleśnie uderzając głową w trotuar. To ma ci przypomnieć, że radość, spokój, spełnienie nie są dla ciebie. Czytam Życiopis Szulkina i łapię właśnie takie chwile równowagi bowiem wiem, że nie jestem sam w swoim postrzeganiu świata i nie muszę już czuć się tak samotnie w tłumie ludzi wokół. Ludzi, którzy wytwarzają wyłącznie szum…. Czytaj dalej „Stan równowagi.”

Ciekawe czy ktoś z moich nielicznych czytelników bez pomocy wyszukiwarki, od kopa wie o kogo chodzi? Wierzę, że tak 😉 Przypomniałem sobie, że kilka lat temu uczestniczyłem w grupie dyskusyjnej poświęconej aktorce, która zagrała tytułową postać. Od zawsze fascynowało mnie stare kino, jeszcze za czasów programów prowadzonych co niedzielę przez Pana Stanisława Janickiego (kojarzonego często za image, czyli ciemne okulary) uwielbiałem zatapiać się w terkot starego projektora i migające po ekranie duszki. Zresztą do dziś uważam, ze tylko filmy 8 i 16 mm mają duszę. Dawno temu mój ojciec niczym Filip Mosz xD kręcił Krasnogorskiem co się dało. Niestety tamte taśmy przepadły w otchłani czasu niczym łzy, które wspominał w pożegnaniu Tomasz Beksiński. Czytaj dalej „Lili Madecka.”

Jednym słowem? Bo w  życiu takie historie się nie dzieją a całym sukcesem kina jest odejście od codzienności, ale na tyle, aby ten dystans zmieścił się w realnym odbiorze rzeczywistości xD I taki jest właśnie film Bromskiego, który nie wiem dlaczego do tej pory przegapiłem! Fenomenalne, bo przejaskrawione, pokazanie mechanizmów międzyludzkich (czyli tak jak lubię). Oczywiście wychwycenie niuansów tylko dla wrażliwych, reszta może się zachwycić niezapomnianą Anią Przybylską oraz oczywiście Mateuszem Kościkiewiczem, mnie raczej bliżej do Adama, czyli fenomenalnie zagranej roli przez Filipa Pławiaka, oczywiście nie fizycznie, bo gdzie mi tam, ale myślowo mocno bym się odnalazł. Czytaj dalej „Bilet na Księżyc, czyli czemu kocham kino :)”